دریاچه ارومیه؛ قربانی سیاست‌های غلط، نه خشکسالی

دریاچه ارومیه که روزگاری به‌عنوان بزرگ‌ترین دریاچه شور خاورمیانه شناخته می‌شد، امروز به شوره‌زاری مرگ‌آور تبدیل شده است. پهنه‌ای که کمتر از دو دهه پیش بیش از ۵۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت داشت، اکنون جای خود را به کویری از نمک داده است؛ کویری که با هر وزش باد، می‌تواند مرگ خاموش را تا شعاع ۳۰۰ کیلومتری در جان انسان‌ها، خاک و کشاورزی بپاشد.

کارشناسان محیط‌زیست بارها هشدار داده‌اند که مرگ دریاچه ارومیه نتیجه‌ی مستقیم سیاست‌های نادرست مدیریت آب، توسعه بی‌رویه کشاورزی و سدسازی‌های غیرکارشناسی است نه صرفاً پیامد خشکسالی.

کشت بی‌ضابطه‌ی محصولات پرآب‌بری چون سیب و چغندر قند در حوضه آبریز دریاچه، حفر هزاران چاه غیرمجاز و عدم اجرای طرح‌های احیای واقعی، منابع حیاتی منطقه را خشکاند و دریاچه را به این وضعیت رساند.

امروز دریاچه ارومیه تنها یک مسئله زیست‌محیطی نیست؛ نمادی از سوءمدیریت و نادیده‌گرفتن علم در تصمیم‌گیری‌های ملی است.
اگر فوراً اقدام‌های علمی و اصولی صورت نگیرد، نه‌تنها دریاچه‌ای برای احیا باقی نخواهد ماند، بلکه فاجعه زیست‌محیطی آن تا دهه‌ها بر زندگی میلیون‌ها نفر سایه خواهد انداخت.